Rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia&nbsp;jest szczególnym trybem rozwiązania stosunku pracy ze względu na natychmiastowy skutek (bez okresu wypowiedzenia).&nbsp;Z tego powodu przesłanki jego dopuszczalności muszą mieć wyjątkowy charakter, gdyż wymaga tego ochrona słusznego interesu każdej ze stron.Czym jest tzw. „dyscyplinarka”?&nbsp;Rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, potocznie zwanym zwolnieniem dyscyplinarnym lub „dyscyplinarką”, reguluje art. 52 kodeksu pracy. Jest to jednostronne oświadczenie woli pracodawcy, które ma zastosowanie do wszystkich rodzajów umów o pracę. Jest ono skuteczne od momentu, gdy dojdzie do adresata w taki sposób, aby mógł zapoznać się z jego treścią.&nbsp;Kiedy zachodzą podstawy do zwolnienia dyscyplinarnego?Zwolnienie dyscyplinarne przysługuje pracodawcy jedynie w przypadkach określonych w art. 52 §1 k.p., a więc przepis ten stanowi katalog zamknięty.Art.&nbsp; 52.&nbsp;&nbsp;[Rozwiązanie bez wypowiedzenia z winy pracownika; konsultacja związkowa rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia]§&nbsp; 1.&nbsp;Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:1) ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych;2) popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem;3) zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.Każda z przesłanek z osobna uprawnia pracodawcę do RBW. Może się jednak zdarzyć, że jeden czyn wypełnia 2 lub nawet 3 przesłanki (np. jeśli zawodowy kierowca prowadzi samochód w stanie nietrzeźwości w czasie pracy wypełnia wszystkie trzy przesłanki). Należy mieć również na uwadze, iż zaistnienie jakiejkolwiek z przesłanek, osobno bądź łącznie, nie powoduje, że pracodawca ma obowiązek zastosowania takiego sposobu ustania stosunku pracy, gdyż rozwiązanie umowy w trybie art. 52 k.p. jest prawem, z którego pracodawca nie musi korzystać. Pracodawca może jednak zastosować łagodniejsze środki, takie jak kara nagany lub kara pieniężna – zgodnie z regulaminem pracy.Ile czasu ma pracodawca na skorzystanie z art. 52 k.p.?Art.&nbsp; 52.&nbsp;&nbsp;[Rozwiązanie bez wypowiedzenia z winy pracownika; konsultacja związkowa rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia]§&nbsp; 2.&nbsp;Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.&nbsp;Jak wynika z powyższego przepisu, RBW z winy pracownika musi nastąpić w przeciągu miesiąca od momentu, gdy pracodawca dowiedział się o okolicznościach jego uzasadniających. Określony ustawowo termin ma służyć zastanowieniu się i podjęciu decyzji przez pracodawcę.&nbsp;Czy istnieją wymogi, które pracodawca musi spełnić aby móc zwolnić pracownika dyscyplinarnie?Zgodnie z art. 52 § 3 k.p., w przypadku gdy pracownik jest członkiem związku zawodowego albo jest niezrzeszony lecz objęty jego ochroną, pracodawca ma obowiązek zasięgnięcia opinii reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej, którą zawiadamia o przyczynie uzasadniającej rozwiązanie umowy. Wymóg ten wynika pośrednio z art. 232 k.p., który nakłada na pracodawcę obowiązek współdziałania ze związkami zawodowymi. Pomimo braku określenia przez ustawodawcę formy zawiadomienia oraz opinii, w doktrynie uznaje się, że adekwatną jest formą pisemną.&nbsp;Jeśli nurtują Państwa pytania i problemy związane z prawem pracy, zapraszamy do kontaktu z Kancelarią SALUS: tel. 883 696 055, e-mail: kontakt@prawo-mediacje.pl. Nasi prawnicy czekają na Państwa w biurze w Redzie, Gdyni i Władysławowie.&nbsp;

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (tzw. dyscyplinarka).

Mikołaj Ossowski

Zwolnienie-dyscyplinarne-podczas-trwania-urlopu-u5UeOj.jpg

Z pamiętnika pracownika

Nielegalne zatrudnienie jest problemem, którego próby rozwiązania przypominają walkę z wiatrakami. Być może po rewolucyjnej zmianie w przepisach, proces wyeliminowania szarej strefy faktycznie zacznie nabierać rozpędu i przyniesie pożądane od lat efekty. Istotnym elementem zmian w tym zakresie jest wskazanie kto i&nbsp; jakie poniesie konsekwencje z chwilą ujawnienia tego procederu.Od 2022 roku po stwierdzeniu przez organ kontrolujący nielegalnego zatrudnienia to nie pracownik, a pracodawca poniesie wszelkie konsekwencje z tego wynikające. Zgodnie z nowymi przepisami, wartość pracy osoby nielegalnie zatrudnionej dolicza się do przychodów z działalności gospodarczej pracodawcy, co zapoczątkować może domino finansowych konsekwencji. Przychód przedsiębiorcy powstaje na dzień stwierdzenia nielegalnego zatrudnienia w wysokości równowartości minimalnego wynagrodzenia za pracę za każdy miesiąc jego stwierdzenia. Jednocześnie nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wypłat z tytułu nielegalnego zatrudnienia pracownika oraz opłaconych do ZUS składek naliczonych od wartości takiego wynagrodzenia, które dodatkowo w pełni obciążają wyłącznie w takiej sytuacji pracodawcę. Nie trzeba być specjalistą w zakresie podatków, żeby wiedzieć że doliczona wartość przychodów w połączeniu z brakiem możliwości zaliczenia do kosztów wydatków z tym związanych, może odbić się dość istotnie na końcowym rozliczeniu przedsiębiorcy. Po ujawnieniu takiej formy zatrudnienia pracodawca ma nie tylko obowiązek zapłaty podatku wraz z odsetkami od niewykazanych dochodów, ale w związku z uszczupleniem podatku będącym wynikiem nielegalnego zatrudnienia, podlega zgodnie z kodeksem karnym skarbowym (kks) odpowiedzialności karnej za przestępstwo lub wykroczenie skarbowe. Powyższe może pociągnąć za sobą dalej idące konsekwencje chociażby, np. gdy przedsiębiorca skorzystał z ulgi dla klasy średniej i właśnie z racji doliczonych przychodów z niej „wypadł”, musi wpłacić do urzędu skarbowego całą kwotę otrzymanego podatku wynikającego z zastosowania tej ulgi. Pamiętajmy ponadto, że powyższe jest wskazaniem uregulowań wyłącznie na gruncie prawa podatkowego, a to nie jedyne przepisy które mają zastosowanie w tej sytuacji np. Inspekcja Pracy już zapowiedziała wzmożone kontrole i kary za nielegalne zatrudnienie w szarej strefie. Miejmy nadzieję, że takie zaostrzenia dadzą do myślenia pracodawcom zatrudniającym nielegalnie – nie będą już pozwalać sobie na tego typu działania.&nbsp;Jeśli nurtują Państwa pytania i problemy związane z prawem podatkowym, zapraszamy do kontaktu z Kancelarią SALUS: tel. 883 696 055, e-mail: kontakt@prawo-mediacje.pl. Nasi prawnicy czekają na Państwa w biurze w Redzie, Gdyni i Władysławowie.&nbsp;

Poniżej opisujemy rozwiązania Polskiego ładu, których celem jest zmniejszenie nielegalnego zatrudnienia

Anna Lademan

nielegalne zatrudnienie.jpg

Polski ład walczy z nielegalnym zatrudnieniem

Gdy bliski pozostawił po sobie spadek, o którym nic nie wiemy lub mamy podejrzenia, że spadkodawca miał długi, pojawia się pytanie, czy powinniśmy odrzucić spadek. Poniżej chcielibyśmy wyjaśnić Państwu na czym polega odrzucenie spadku, w jaki sposób można tego dokonać, jakie są skutki takiej czynności oraz z jakimi kosztami należy się liczyć.Zgodnie z art. 925 kodeksu cywilnego, spadkobierca nabywa spadek z chwilą śmierci spadkodawcy, jednak spadkobierca może spadek przyjąć lub go odrzucić. Oznacza to, iż spadkobiercą stajemy się wraz z chwilą śmierci spadkodawcy.&nbsp;&nbsp;Jak i gdzie złożyć oświadczenie?Oświadczenie o odrzuceniu spadku można złożyć na dwa sposoby: u notariusza lub przed sądem rejonowym. Do złożenia takiego oświadczenia potrzebujemy odpis skrócony aktu zgonu spadkodawcy. Na chwilę sporządzania niniejszego artykułu, wysokość taksy notarialnej za złożenie oświadczenia to koszt 50 zł netto, do której należy doliczyć podatek VAT oraz koszty kilku wypisów aktu notarialnego. Natomiast opłata sądowa jest stała i wynosi 100 zł brutto (art. 49 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). W przypadku wyboru drogi sądowej, oświadczenie należy złożyć w sądzie rejonowym, właściwym dla miejsca zamieszkania lub pobytu osoby składającej takie oświadczenie.&nbsp;Termin na złożenie takiego oświadczenia wynosi sześć miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swojego powołania (art. 1015 § 1 kc). Zazwyczaj będziemy liczyć ten termin od daty śmierci spadkodawcy. W praktyce termin ten może rozpocząć swój bieg z datą późniejszą, natomiast należy liczyć się z tym, że trzeba będzie tę okoliczność przed sądem udowodnić.&nbsp;Skutki odrzucenia spadkuOdrzucenie spadku, zarówno przed notariuszem, jak i przed sądem, jest ostateczne i odnosi się do całego spadku – nie możemy odrzucić tylko długów, a przyjąć aktywów. W momencie złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku, spadkobierca zostaje wyłączony od dziedziczenia, tak jakby nie dożył spadku.&nbsp;Odrzuć spadek możemy będąc zarówno spadkobiercą testamentowym (czyli powołani do spadku z testamentu), jak i spadkobiercą ustawowym. Natomiast należy pamiętać, że na miejsce spadkobiercy, który odrzucił testament, automatycznie wchodzą dalsi spadkobiercy zgodnie z ustawą.&nbsp;&nbsp;Odrzucenie spadku w imieniu małoletnich dzieciJeżeli spadkobierca posiada dzieci, musi pamiętać o tym, aby dzieci również odrzuciły spadek, albowiem prawo do dziedziczenia przechodzi automatycznie na dzieci. Jeżeli dzieci są pełnoletnie, to same mogą złożyć oświadczenie. Natomiast w przypadku gdy dzieci są małoletnie, na odrzucenie spadku w imieniu małoletnich dzieci konieczna jest zgoda Sądu rodzinnego. W takim przypadku rodzic musi złożyć do właściwego sądu rodzinnego wniosek o zezwolenie na dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka (koszt złożenia takiego wniosku do sądu to obecnie kwota 100 zł). Dopiero po otrzymaniu prawomocnego postanowienia sądu wyrażającego zgodę na odrzucenie spadku w imieniu małoletniego, rodzic może złożyć oświadczenie o odrzuceniu spadku w imieniu małoletniego dziecka. Do złożenia oświadczenia, oprócz postanowienia sądu oraz odpisu skróconego aktu zgonu spadkodawcy, rodzic potrzebować będzie jeszcze odpis skrócony aktu urodzenia dziecka. Termin na odrzucenie spadku w imieniu małoletnich dzieci wynosi również sześć miesięcy, jednakże okres od złożenia wniosku do sądu do otrzymania prawomocnego postanowienia, nie wlicza się w ten termin. Po złożeniu takiego oświadczenia, do kręgu spadkobierców wejdą kolejne osoby powołane zgodnie z ustawą.&nbsp;W przypadku pytań Kancelaria Prawna i Mediacyjna SALUS pozostaje do Państwa dyspozycji w Gdyni, Redzie i Władysławowie, tel. 883 696 055, kontakt@prawo-mediacje.pl

Jak wygląda procedura odrzucenia spadku i o co w niej chodzi? Jakie są skutki odrzucenia spadku?

Patrycja Łagocka

testamentfot-shutterstock-12620557.jpg

Odrzucenie spadku

Czym jest wynagrodzenie za pracę?W obecnie obowiązującym porządku prawnym w Polsce nie funkcjonuje legalna definicja wynagrodzenia za pracę, co może powodować trudności z jego zrozumieniem. Aby określić czym tak naprawdę jest wynagrodzenie za pracę należy odnieść się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1986 roku (III PZP 42/86), która stwierdza iż wynagrodzenie to świadczenie konieczne, o charakterze przysparzająco-majątkowym, które zakład pracy jest obowiązany wypłacać okresowo pracownikowi w zamian za wykonaną przezeń pracę, świadczoną na skutek wiążącego go z zakładem pracy stosunku pracy, odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości pracy. Ta definicja wynagrodzenia za pracę jest bardzo istotna w doktrynie z uwagi na pozycję i autorytet Sądu Najwyższego w Polsce.Skąd wynika minimalne wynagrodzenie za pracę?Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, a więc powszechnie uważany za najważniejszy akt prawny w Polsce, w artykule 65 ust. 4 stwierdza iż: „Minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę lub sposób ustalania tej wysokości określa ustawa.” Należy zatem odnieść się do ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. kodeks pracy, która z uwagi na to, że określa prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, stanowi również o tym kogo zadaniem jest określenie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. W artykule 10§2 k.p. stwierdza, że to „Państwo określa minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę.”To kto w końcu ustala jego wysokość?Mając na uwadze fakt, iż pojęcie „państwa” jest bardzo szerokie, sięgnijmy do ustawy z dnia 10 października 2002 roku o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Zgodnie z art. 2 wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę jest corocznie przedmiotem negocjacji w ramach Rady Dialogu Społecznego (tzw. Komisji Trójstronnej). Rada Ministrów w terminie do 15 czerwca każdego roku przedstawia Radzie Dialogu Społecznego m.in. propozycję wysokości minimalnego wynagrodzenia w roku następnym czy różne informacje dotyczące np. wskaźnika cen, przeciętnego wynagrodzenia oraz wydatków gospodarstw domowych. Następnie Rada Dialogu Społecznego ustala wysokość minimalnego wynagrodzenia oraz minimalnej stawki godzinowej w terminie 30 dni od dnia otrzymania propozycji i informacji.Ile obecnie wynosi wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz minimalna stawka godzinowa?Od dnia 1 stycznia 2022 roku wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę wynosi 3010 zł brutto, co stanowi 2209,56 zł netto („na rękę”). Ponadto wysokość minimalnej stawki godzinowej wynosi 19,70 zł brutto, co przekłada się na 17 zł netto. Dla porównania w 2019 roku minimalne wynagrodzenie brutto wynosiło 2250 zł, a w 2003 roku zgodnie z ustawą o minimalnym wynagrodzeniu 800 zł.&nbsp;Ocenę dotyczącą tego czy obecna wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę jest słuszna pozostawiamy Wam drodzy czytelnicy, jednakże przy dokonywaniu oceny pamiętajcie o tym, iż ceny produktów koniecznych do życia oraz wysokość przeciętnych zarobków na przestrzeni lat znacząco się zmieniła.&nbsp;W przypadku pytań Kancelaria Prawna i Mediacyjna SALUS pozostaje do Państwa dyspozycji w Gdyni, Redzie i Władysławowie, tel. 883 696 055, kontakt@prawo-mediacje.pl

Zapraszamy do zapoznania się z kolejnym artykułem z serii "Z pamiętnika pracownika". Tym razem Mikołaj Ossowski odpowiada na pytanie czym jest minimalne wynagrodzenie za pracę.

wynagrodzenie za pracę.jpg

Czym jest minimalne wynagrodzenie za pracę?

Polisolokaty, a&nbsp;właściwie umowy ubezpieczenia na&nbsp;życie z&nbsp;ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym miały być idealnym połączeniem ubezpieczenia i&nbsp;inwestycji. Rzeczywistość pokazała jednak, że&nbsp;polisolokaty nie&nbsp;były tak&nbsp;świetnym rozwiązaniem, za&nbsp;jakie je uważano.&nbsp;Polisolokata to&nbsp;umowa ubezpieczenia, w&nbsp;której&nbsp;przynajmniej część składek jest inwestowana przez&nbsp;ubezpieczyciela na&nbsp;koszt i&nbsp;ryzyko ubezpieczonego.&nbsp;Pod&nbsp;pozorem umowy ubezpieczenia, która&nbsp;miała być zabezpieczeniem na&nbsp;nieprzewidziane sytuacje życiowe, konsumenci nieświadomie decydowali się na&nbsp;inwestowanie w&nbsp;fundusze, co było obarczone ryzykiem, a&nbsp;wypowiedzenie umowy i&nbsp;próba otrzymania zwrotu kwot wpłaconych na&nbsp;poczet tej&nbsp;umowy wiązała się z&nbsp;pobraniem bardzo wysokich opłat likwidacyjnych.&nbsp;Umowa ta jest połączeniem umowy ubezpieczenia na&nbsp;życie bądź dożycie oraz&nbsp;inwestowania w&nbsp;fundusze kapitałowe, ale&nbsp;ryzyko związane z&nbsp;inwestowaniem obciąża wyłącznie konsumenta (którym&nbsp;jest ubezpieczający).&nbsp;Klienci często nie&nbsp;zdawali sobie sprawy z&nbsp;charakteru tej&nbsp;umowy.&nbsp;Oprócz ryzyka jakie związane jest z&nbsp;inwestowaniem w&nbsp;fundusze kapitałowe, drugim równie istotnym z&nbsp;punktu widzenia konsumentów problemem jest koszt rezygnacji z&nbsp;polisolokaty. Ten koszt często stanowił około 50 % wszystkich środków wpłaconych przez&nbsp;konsumenta (zdarzały się przypadki, gdy&nbsp;opłata likwidacyjna sięgała nawet 80%).&nbsp;Dlatego polisolokaty są uważane za&nbsp;kolejny obok kredytów frankowych, produkt banków i&nbsp;towarzystw ubezpieczeniowych, który&nbsp;niekorzystnie wpływał na&nbsp;sytuację ekonomiczną konsumentów.&nbsp;Jeżeli w&nbsp;latach 2008 – 2014 zawarłeś umowę ubezpieczenia z&nbsp;elementami inwestycyjnymi z&nbsp;jednym z&nbsp;następujących podmiotów (m.in.&nbsp;Skandia Życie TU S.A., AEGON TUnŻ S.A., Open Finance, TU Europa, Compensa, Generali Życie TU S.A.) to&nbsp;warto sprawdzić czy&nbsp;Twoja umowa to&nbsp;polisolokata.&nbsp;W&nbsp;umowie polisolokaty część środków miała zapewniać ochronę na&nbsp;wypadek choroby lub śmierci, a&nbsp;część miała być przeznaczona na&nbsp;inwestycje. Jeżeli w&nbsp;treści umowy nie&nbsp;ma wyraźnej informacji o&nbsp;tym, jak dzielone są Twoje&nbsp;składki pomiędzy te cele, to&nbsp;może być to&nbsp;podstawa do&nbsp;stwierdzenia nieważności umowy.&nbsp;Jeśli w&nbsp;umowie brakuje konkretnej kwoty (inaczej sumy ubezpieczenia), którą ubezpieczyciel ma wypłacić w&nbsp;przypadku choroby lub śmierci to&nbsp;również przemawia za&nbsp;uznaniem polisolokaty za&nbsp;nieważną.&nbsp;Pamiętaj – jako konsument masz prawo wiedzieć jakie dokładnie świadczenie przysługuje CI zgodnie z&nbsp;zawartą umową, a&nbsp;ubezpieczyciel musi się z&nbsp;tego obowiązku wywiązać.&nbsp;Uznanie opłaty likwidacyjnej za&nbsp;klauzulę niedozwolonąWypłata środków zgromadzonych na&nbsp;polisolokacie najczęściej wiąże się pobraniem bardzo wysokiej opłaty likwidacyjnej. W&nbsp;większości przypadków jako klient nie&nbsp;miałeś wpływu na&nbsp;treść tego postanowienia, którego&nbsp;konsekwencje są dla Ciebie negatywne. Dlatego możesz wskazywać, że&nbsp;postanowienia, które naruszają Twoje&nbsp;interesy ekonomiczne są klauzulami niedozwolonymi, a&nbsp;w&nbsp;związku z&nbsp;tym&nbsp;&nbsp;ubezpieczyciel nie&nbsp;ma prawa ich stosować. Dzięki temu możesz odzyskać środki pobrane tytułem opłaty likwidacyjnej.&nbsp;Wartość wykupu ubezpieczenia jako postanowienie abuzywneNie&nbsp;tylko&nbsp;opłata likwidacyjna może być uznana za&nbsp;klauzulę niedozwoloną. Wartość wykupu to&nbsp;jedno z&nbsp;istotnych świadczeń w&nbsp;ramach polisolokata. Najprościej można je określić jako kwotę pieniężną, którą otrzymujesz wówczas, gdy&nbsp;decydujesz się na&nbsp;rozwiązanie polisolokaty przed&nbsp;terminem jej zakończenia.&nbsp;Niedozwolona praktyka ubezpieczycieli polegała na&nbsp;tym, iż w&nbsp;umowach zastrzegali sobie możliwość pobrania nawet 100% wartości wykupu, jeśli zdecydowałbyś się na&nbsp;wcześniejsze rozwiązanie umowy. W&nbsp;efekcie prowadzi to&nbsp;do&nbsp;pozbawienia Cię całości środków wpłaconych w&nbsp;ramach polisolokaty.&nbsp;W umowach polisolokat znaleźć można również wiele innych zapisów, na które konsumenci nie mieli wpływu, a szkodzą one ich szeroko rozumianym interesom, przez co mogą one zostać uznane za klauzule niedozwolone. Jeśli zawarliście podobną umowę, zapraszamy do kontaktu, abyśmy mogli przeanalizować Waszą sytuację! Kancelaria SALUS w Gdyni, Redzie i Władysławowie podpowie czy i jak możecie odzyskać pieniądze z polisolokat - tel. 883 696 055, e-mail: <a href="mailto:kontakt@prawo-mediacje.pl">kontakt@prawo-mediacje.pl</a>&nbsp;

Polisolokata to umowa ubezpieczenia, w której przynajmniej część składek jest inwestowana przez ubezpieczyciela na koszt i ryzyko ubezpieczonego. Czy można odzyskać ulokowane na tym produkcie pieniądze?

Michał Klein

polisolokaty.jpg

Odzyskanie pieniędzy z polisolokaty

Sprawy alimentacyjne są jednymi z najbardziej popularnych zagadnień prawa rodzinnego i opiekuńczego, a zarazem budzącymi największe emocje. O ile kwestia uiszczania alimentów na rzecz małoletniego dziecka, zazwyczaj nie wywołuje wielu kontrowersji, o tyle rzecz ma się zgoła inaczej, jeśli chodzi o alimenty na dorosłe dziecko.&nbsp;&nbsp;Czym jest obowiązek alimentacyjny?Alimentami, nazywa się regularnie wykonywane, obowiązkowe świadczenia na rzecz osób fizycznych, mające na celu dostarczenie środków utrzymania. Zazwyczaj, choć nie zawsze, o alimentach mówi się w kontekście relacji rodziców z dziećmi.&nbsp;Jak wskazuje artykuł 133 § 1 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego, Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.Wobec powyższego, należy stwierdzić, że obowiązek alimentacyjny, z mocy ustawy, nałożony jest na oboje rodziców. Warto jednak zauważyć, że zgodnie z obowiązującym orzecznictwem, obowiązek ten nie jest wspólnym długiem obojga rodziców, a każde z nich powinno realizować swoje świadczenie osobno, proporcjonalnie do uzyskiwanych przez siebie przychodów i swoich możliwości (Uchwała 7 Sędziów Sądu Najwyższego z 25 listopada 1968 r., III CZP 65/68).&nbsp;&nbsp;Kiedy ustaje obowiązek alimentacyjny na rzecz dziecka?Przytoczona powyżej regulacja, nie ustanawia jakiejkolwiek granicy wieku, po której przekroczeniu wygasłby obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci. Tym samym, należy stwierdzić, że wbrew powszechnemu przekonaniu, ukończenie przez dziecko 18 czy nawet 25 lat, nie wpłynie bezpośrednio na przysługujące mu świadczenia. Jedynym kryterium mającym znaczenie w kontekście omawianego tematu, jest odpowiedź na pytanie: czy dane dziecko może samodzielnie pokryć koszty swojego utrzymania?Zazwyczaj przyjmuje się, że dziecko niepełnoletnie nie jest w stanie utrzymać się bez pomocy rodziców. Niekiedy, mimo nieukończenia 18go roku życia dysponuje ono funduszami, które mogą zapewnić mu utrzymanie – w takiej sytuacji, obowiązek alimentacyjny rodziców może ustać. Zdecydowanie częściej jednak mamy do czynienia z okolicznościami, w których dziecko – choć pełnoletnie - nadal nie jest w stanie na siebie zarobić. Wówczas nie może być mowy o ustaniu obowiązku alimentacyjnego rodziców.&nbsp;Nauka/praca dorosłego dziecka a obowiązek alimentacyjnyNierzadko kwestia czasu trwania obowiązku alimentacyjnego rozważana jest w kontekście kontynuowania nauki przez dziecko czy też w związku z podejmowaniem przez nie zatrudnienia.&nbsp;Niewątpliwym jest, że jeśli pełnoletnie dziecko, po ukończeniu szkoły pragnie kontynuować naukę i realizuje tym samym swoje rzeczywiste ambicje, rodzice nadal będą zobowiązani do jego utrzymywania. Niedopuszczalną byłaby sytuacja, w której rodzice przymuszaliby dziecko do podjęcia zatrudnienia zamiast pójścia na studia, celem uniknięcia obowiązku płacenia alimentów.&nbsp;Bez znaczenia dla obowiązku alimentacyjnego pozostaje też tryb nauki dziecka – chociaż zaoczny tryb studiów może teoretycznie przemawiać za istnieniem możliwości samodzielnego utrzymania się przez osobę uprawnioną do alimentów, to każdą sytuację należy oceniać indywidualnie. Mając jednocześnie na uwadze powtarzalne stanowisko sądów, wskazujące na priorytetowy charakter edukacji dziecka, trudno uznać, jakoby studia zaoczne stanowiły jednoznaczną przesłankę do ustania obowiązku alimentacyjnego.&nbsp;A co, jeśli dziecko podejmie pracę? Warto zauważyć, że sam fakt podjęcia przez dorosłe dziecko zatrudnienia, nie zawsze będzie równoznaczny z możliwością samodzielnego utrzymania się. Jeśli zarobki uzyskiwane przez dziecko nie będą w stanie pokryć kosztów jego życia, obowiązek alimentacyjny rodziców pozostanie w mocy.&nbsp;&nbsp;Uchylenie się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz dorosłego dzieckaO możliwości uchylenia się od obowiązku alimentacyjnego na dziecko, stanowi art. 133 § 3 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego. Na mocy tej regulacji, uchylić się można wyłącznie od świadczenia alimentacyjnego na rzecz pełnoletniego dziecka. Drugim, niezbędnym elementem jest wykazanie, że wykonywanie tego obowiązku odbywa się z nadmiernym uszczerbkiem dla rodzica lub że dziecko nie podejmuje działań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.&nbsp;Należy jednak pamiętać, że nawet w przypadku uzyskiwania przez rodzica bardzo niskich dochodów, obowiązek alimentacyjny może nie wygasnąć wyłącznie z tego powodu. Jak wskazano w uchwale Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z 09 czerwca 1976 roku - małoletnie dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Konsekwencją tej zasady jest to, że rodzice w żadnym razie nie mogą uchylić się od obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie może utrzymać się samodzielnie, tylko na tej podstawie, że wykonywanie obowiązku alimentacyjnego stanowiłoby dla nich nadmierny ciężar. Rodzice muszą więc podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami. (III CZP 46/75).&nbsp;&nbsp;Jako wieloletni praktyk wiem, że sprawy alimentacyjne nie należą do łatwych. Z jednej strony bowiem jest to obszerne zagadnienie prawne, z drugiej zaś często wiążą się z dodatkowymi emocjami i niełatwymi przeżyciami dla stron. Dlatego też w sprawach o alimenty warto rozważyć, czy u Państwa boku nie powinien stanąć radca prawny, który profesjonalnie zajmie się pomocą prawną. Doskonałą metodą na szybkie zakończenie sporu może również okazać się mediacja.&nbsp;Kancelaria SALUS zaprasza do kontaktu w sprawach o alimenty zarówno z prawnikami, jak i mediatorami - tel. 883 696 055; e-mail: <a href="mailto:kontakt@prawo-mediacje.pl">kontakt@prawo-mediacje.pl</a>Proponujemy spotkania w Gdyni, w Redzie i we Władysławowie.&nbsp;

Czym są alimenty? Kogo dotyczy obowiązek alimentacyjny? Na te i inne pytania odpowiadamy w niniejszym artykule.

Anna Witkowska

alimenty.jpg

Obowiązek alimentacyjny

Rekompensata za koszty odzyskiwania należnościPomimo, iż zryczałtowana rekompensata za koszty odzyskiwania należności funkcjonuje już od 2013 roku, to nie każdy wierzyciel lub dłużnik ma świadomość jej istnienia i stosowania. Ustawa o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013 roku (zwana dalej „ustawą”),&nbsp;zapewniła przedsiębiorcom narzędzie do walki z opóźnieniami w płatnościach świadczeń pieniężnych wynikających z danego rodzaju umów, tj. umowy dostawy towarów lub umowy świadczenia usług.&nbsp;&nbsp;Kto może ubiegać się o zwrot rekompensaty za dochodzenie roszczeń?Uprawnienie do ubiegania się o zwrot rekompensaty posiadają w głównej mierze przedsiębiorcy. Definicję przedsiębiorcy znajdziemy w ustawi Prawo przedsiębiorców z dnia 6 marca 2018 roku, zgodnie z którą przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność&nbsp;prawną, wykonująca działalność gospodarczą, a także przedsiębiorcą są również wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.&nbsp;Ustawa przewiduje zatem, iż przedsiębiorca, który zalega z płatnościami na rzecz innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, musi liczyć się z tym, że oprócz uregulowania płatności z faktury powiększonej o odsetki, będzie musiał zapłacić wierzycielowi także równowartość kwoty 40 euro.&nbsp;&nbsp;Kiedy można żądać rekompensaty?Aby przedsiębiorca był uprawniony do żądania zwrotu rekompensaty, muszą zostać spełnione następujące warunki:- stosunek prawny został zawarty pomiędzy przedsiębiorcami (regulacji tej nie możemy zastosować do umów zawartych pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem,- przedsiębiorca wywiązał się z umowy (dostarczył towar lub wykonał usługę),- kontrahent nie zapłacił w wyznaczonym mu terminie (nawet jeśli zapłacił część świadczenia lub zapłacił je po terminie),- przedsiębiorca podjął próbę poinformowania dłużnika o zaległych wierzytelnościach (w jakiejkolwiek formie, np. mailowo lub telefonicznie).&nbsp;Wysokość rekompensatyNajważniejszym artykułem w niniejszej ustawie jest art. 10, który reguluje zwrot kosztów odzyskiwania należności. Zgodnie z tym przepisem, wierzycielowi, od dnia nabycia odsetek w transakcjach handlowych, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności. Wysokość tej rekompensaty uzależniona jest od wartości świadczenia pieniężnego, tj. kwoty wskazanej na fakturze VAT (kwotą tą jest wartość brutto) i wynosi ona obecnie:40 euro – gdy wartość świadczenia nie przekracza 5.000 zł,70 euro – gdy wartość świadczenia jest wyższa niż 5.000 zł, ale niższa niż 50.000 zł,100 euro – gdy wartość świadczenia jest równa lub wyższa niż 50.000 zł.&nbsp;Do 31.12.2019 roku wysokość rekompensaty była stała i wynosiła 40 euro niezależnie od wysokości świadczenia pieniężnego.&nbsp;Równowartość kwoty rekompensaty ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie stało się wymagalne. Zatem jeśli termin zapłaty faktury został określony na 22 lutego 2022 roku, do wyliczenia wartości rekompensaty musimy zastosować średni kurs euro ogłoszony przez NBP w dniu 31 stycznia 2022 roku.&nbsp;&nbsp;Ustawa daje również możliwość odzyskania dodatkowo i niezależenie od powyższej rekompensaty także zwrot poniesionych kosztów przewyższających wyżej wskazane kwoty, jednakże koszty te muszą być w uzasadnionej wysokości.&nbsp;&nbsp;Uprawnienie do dochodzenia kwoty rekompensaty przysługuje od transakcji handlowej. Czym jest zatem transakcja handlowa? Zagadnienie to reguluje art. 4 pkt 1 ustawy, który stanowi, że transakcją handlową jest umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.&nbsp;Wymagalność roszczeniaZapłaty rekompensaty przedsiębiorca może domagać się niezależnie od żądania o odsetki ustawowe za opóźnienie. Są to dwa odrębne uprawnienia i żądanie jednego nie wyklucza żądania drugiego. Samo roszczenie o zapłatę rekompensaty powstaje z mocy prawa, co oznacza, że nie musi być ono przewidziane w umowie pomiędzy przedsiębiorcami. Wierzyciel nabywa prawo do żądania rekompensaty w chwili opóźnienia w płatności przez dłużnika. Roszczenie to staje się wymagalne w dniu następującym po dniu wymagalności terminu płatności (a więc również z dniem nabycia prawa do naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie).&nbsp;Czy rekompensata należy się od każdej faktury VAT?Celem rekompensaty jest zwrot kosztów odzyskania nieterminowo zapłaconej faktury VAT. Wątpliwości mogą się pojawić w sytuacji, gdy w ramach jednej umowy (czyli jednej transakcji), przedsiębiorca wystawił kilka faktur. Wówczas rekompensata nie będzie przysługiwać od każdej z faktur, zaś od transakcji. Każdy przypadek należy zbadać indywidualnie i ocenić czy będziemy mieć do czynienia z jedną transakcją handlową czy być może każda faktura jako świadczenie cykliczne lub spełniane częściami, stanowić będzie podstawę do ubiegania się o kilkukrotność rekompensaty. Istotnym jest aby zbadać czy kilka faktur stanowi jeden stosunek prawny czy jednak dotyczy już nowego roszczenia z tytułu innej umowy. Z uwagi na to, że ocena sytuacji przedsiębiorcy wymaga analizy umowy i przeprowadzonych transakcji, zachęcamy do kontaktu z prawnikami specjalizującymi się z prawie gospodarczym celem weryfikacji, jakie prawa przysługują przedsiębiorcy w konkretnej sytuacji.&nbsp;Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 grudnia 2015 roku (sygn. III CZP 94/15) potwierdził, że rekompensata przysługuje&nbsp;wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Orzecznictwo sądu zgodnie stoi na stanowisku, że celem niniejszych regulacji jest nie tylko zrekompensowanie wierzycielowi kosztów odzyskiwania należności, ale przede wszystkim dyscyplinowanie nierzetelnych dłużników do terminowej zapłaty. Przedsiębiorca nie ma obowiązku wykazywania jakie poniósł koszty i w jakiej wysokości w celu odzyskania od dłużnika swoich należności.&nbsp;Tak jak w przypadku odsetek za opóźnienie, wierzyciel nie musi wykazywać szkody jaką poniósł na skutek opóźnienie dłużnika, tak w przypadku rekompensaty, nie ma konieczności wykazywania ani szkody, ani wysokości poniesionych kosztów z tytułu dochodzenia swoich należności.&nbsp;Zarówno konieczność zapłaty odsetek za opóźnienie, jak i zryczałtowanej kwoty rekompensaty ma na celu skłonienie niesolidnego dłużnika do regulowania należności w terminie.&nbsp;Nadużycie prawa do rekompensatySankcja zwrotu zryczałtowanych kosztów odzyskiwania należności może być bardzo dotkliwa dla dłużnika i zdarzają się przypadki nadużyć przysługującego wierzycielowi prawa, dlatego też do sądów orzekających w konkretnych sprawach należy zbadanie, czy strona, która domaga się zapłaty takiej rekompensaty nie działa wbrew zasadom współżycia społecznego. Zgodnie z art. 5 kc, nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Na marginesie warto wspomnieć, że roszczenie o rekompensatę nie może być zbyte, zatem firmy specjalizujące się w skupie takich roszczeń nie mogą nabywać tego rodzaju praw.&nbsp;Dodatkowo zaznaczyć również należy, iż wszelkie postanowienia umowne, które mają na celu wyłączenie lub ograniczenie uprawnień wierzyciela lub obowiązki dłużnika określone w ustawie, w zakresie prawa do rekompensaty, są nieważne, a zamiast nich stosuje się przepisy ustawy. Zgodnie z art. 3531 kc, Strony zawierające&nbsp;umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.&nbsp;Zatem wszelkie postanowienia niezgodne z ww. przepisami uznać należy za próbę obejścia prawa. Zapisy w umowach lub nadużycie prawa podmiotowego mogą być skomplikowane i niezrozumiałe dla każdego, dlatego też zachęcamy do konsultacji pod adresem <a href="mailto:kontakt@prawo-mediacje.pl">kontakt@prawo-mediacje.pl</a> oraz telefonicznie 883 696 055&nbsp;

W niniejszym artykule radca prawny Patrycja Łagocka odpowiada na pytanie czy i kiedy można dochodzić zwrotu kosztów związanych z windykacją należności.

rekompensata.jpg

Koszty odzyskiwania należności

Na czym polega zasada równego traktowania pracowników?Powszechnie obowiązujący kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 roku w art. 112 stanowi, iż pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków – dotyczy to w szczególności równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu. Zastosowanie słowa w szczególności oznacza, że mamy do czynienia z katalogiem otwartym, a więc zasadę powinno stosować się rozszerzająco, zarówno na etapie już zawartego stosunku pracy, jak i w procesie nawiązywania i rozwiązywania stosunku pracy.&nbsp;Kryteria dyskryminacyjneZgodnie z art. 183a&nbsp; kodeksu pracy, pracownicy powinni być równo traktowani w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Wyżej wymienione tzw. kryteria dyskryminacyjne są podstawą dochodzenia odszkodowania na podstawie art. 183d przez pracownika od pracodawcy dopuszczającego się naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu.&nbsp;A czy dyskryminacja różni się od równego traktowania?Jak najbardziej. Dyskryminacja jest kwalifikowaną formą naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu, polegającą na bezprawnym pozbawieniu lub ograniczeniu praw wynikających ze stosunku pracy. Jest ona zatem pojęciem węższym, a bezprawne działanie pracodawcy musi mieć konkretną przyczynę i związek z cechami osobowymi człowieka.&nbsp;Odszkodowanie za naruszenie zasady równego traktowaniaWysokość odszkodowania nie może być niższa niż minimalne wynagrodzenie za pracę, które w 2022 roku wynosi 3010 zł brutto. Często można usłyszeć od pracowników, że boją się negatywnych konsekwencji związanych z występowaniem na drogę sądową przeciwko pracodawcy. Należy jednak zauważyć, że zgodnie z art. 183e kodeksu pracy skorzystanie przez pracownika z uprawnień przysługujących mu z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu, a więc np. dochodzenie odszkodowania na drodze sądowej, nie może być podstawą niekorzystnego traktowania pracownika, a także nie może powodować jakichkolwiek negatywnych konsekwencji wobec pracownika, zwłaszcza nie może stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy lub jego rozwiązanie bez wypowiedzenia. Przepis ten stosuje się również do pracownika, który udzielił wsparcia dyskryminowanemu.&nbsp;W jaki sposób określić czy pracodawca naruszył zakaz równego traktowania?Przykłady naruszenia zasady równego traktowania pracowników w zatrudnieniu są określone w art. 183b kodeksu pracy, jednak należy pamiętać, że tutaj również mamy do czynienia z katalogiem otwartym, a więc może występować dużo więcej sytuacji niż te wskazane w ustawie. Przykłady ustawowe:1) odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku pracy,&nbsp;2) niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą,&nbsp;3) pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe&nbsp;– chyba że pracodawca udowodni, że kierował się obiektywnymi powodami.Oznacza to, że pracownik ma jedynie uprawdopodobnić, że doszło do naruszenia zasady równego traktowania, a to pracodawca ma udowodnić, że nie miało to miejsca. Odwrócenie ciężaru dowodu jest bardzo korzystne z punktu widzenia pracownika dochodzącego odszkodowania od pracodawcy na drodze sądowej.&nbsp;

Dyskryminacja i nierówne traktowanie w miejscu pracy. Czy są tożsame z mobbingiem? 

dyskryminacja-praca-nierowne-traktowanie-nekanie-stres-szef-pracodawca-zespol-pracownicy-37202972.jpg

Chciałbym dzisiaj przybliżyć Wam jedną z najważniejszych zmian procedury cywilnej, która weszła w życie 7 listopada 2019 roku, a mianowicie stworzenie nowej instytucji – doręczenia korespondencji za pośrednictwem komornika sądowego.&nbsp;Do ustawy dodano przepis artykułu 1391 k.p.c., który ma zastosowanie, jeśli pozwany nie odebrał pozwu lub innego pisma procesowego wywołującego potrzebę obrony jego praw. Dotychczas, już po 14 dniach, po dwukrotnej próbie doręczenia pozwu na wskazany adres, &nbsp;sądy - co do zasady, uznawały pismo za doręczone. Była to tak zwana fikcja doręczenia, a podwójne awizowanie pisma wywoływało skutek równoznaczny z jego doręczeniem.&nbsp;Od prawie dwóch lat nie możemy mówić o fikcji doręczeń przesyłek sądowych w postepowaniu cywilnym. Zgodnie z art. 1391 k.p.c. jeżeli pozwany, pomimo powtórzenia zawiadomienia zgodnie z art. 139 § 1 k.p.c.&nbsp; zdanie drugie, nie odebrał pozwu lub innego pisma procesowego wywołującego potrzebę podjęcia obrony jego praw, a w sprawie nie doręczono &nbsp;mu wcześniej żadnego pisma w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających i nie ma zastosowania art. 139 § 2-31 k.p.c. lub inny przepis szczególny, sąd zawiadamia o tym powoda, przesyłając mu pozew wraz ze wszystkimi załącznikami i zobowiązuje powoda do doręczenia korespondencji pozwanemu za pośrednictwem właściwego miejscowo komornika sądowego.&nbsp;Zgodnie z cytowanym przepisem powód może wywiązać się z nałożonego na niego obowiązku poprzez:<ul><li style="text-align:justify;">złożenie dowodu doręczenia&nbsp; pisma za pośrednictwem komornika sądowego,</li><li style="text-align:justify;">wskazanie nowego adresu pozwanego wraz ze zwrotem pism otrzymanych z Sądu,</li><li style="text-align:justify;">wskazanie, że dotychczasowy adres pozwanego podany w pozwie jest jego aktualnym adresem. &nbsp;</li></ul>&nbsp;Jeśli powód zdecyduje się na podjęcie kroków, w celu realizacji zobowiązania sądu, musi dokonać wyboru komornika spośród tych, w których rewirze działania znajduje się miejsce zamieszkania adresata. Po dokonaniu takiego wyboru, powinien złożyć do niego odpowiedni wniosek.&nbsp;Do wniosku musi załączyć:<ul><li style="text-align:justify;">zobowiązanie sądu do dokonania doręczenia za pośrednictwem komornika sądowego (zarządzenie),</li><li style="text-align:justify;">kopertę z kompletem dokumentów przeznaczonych do doręczenia.</li></ul>&nbsp;Niestety, opisywany mechanizm nierozerwalnie wiąże się dla powoda z poniesieniem dodatkowych kosztów – jak wskazuje art. 41 ust. 1 ustawy o kosztach komorniczych, opłata stała przy doręczeniach komorniczych wynosi 60,00 złotych. Koszt taki należy przemnożyć przez ilość adresatów z jednego rewiru, w którym komornik ma podjąć czynności – przykładowo, jeśli doręczane pismo skierowane jest przeciwko 2 osobom (pozwanym), a każda mieszka pod innym adresem, koszty wyniosą 120,00 złotych.&nbsp;W przypadku gdy dotychczas znany adres okaże się nieprawidłowy, powód może wystąpić do komornika z wnioskiem o podjęcie czynności celem ustalenia aktualnego miejsca zamieszkania adresata. Niestety, tu również musi się liczyć z koniecznością uiszczenia dodatkowej opłaty, w wysokości kolejnych 40,00 złotych.&nbsp;&nbsp;Choć z punktu widzenia „adresatów” opisaną powyżej konstrukcję można ocenić pozytywnie, to z perspektywy osoby wnoszącej o przeprowadzenie takiego doręczenia, sytuacja może wyglądać zgoła inaczej. W rzeczywistości, doręczenia komornicze niejednokrotnie nie tylko nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, a niekiedy nawet utrudniają powodom dochodzenie ich praw. Ustawowy, dwumiesięczny termin na dokonanie doręczenia jest stosunkowo krótki, a bezskuteczny upływ tego czasu nieuchronnie prowadzi do zawieszenia postępowania sądowego. W konsekwencji, mimo poniesienia dodatkowych kosztów, powód musi liczyć się z ryzykiem umorzenia postępowania sądowego lub koniecznością złożenia do Sądu wniosku o powołania kuratora dla pozwanego nieznanego z miejsca zamieszkania.&nbsp;

Nasz przeciwnik procesowy nie odbiera korespondencji? Nie wiemy, gdzie aktualnie mieszka? Z pomocą mają przyjść komornicy sądowi.

Jakub Lewandowski

doreczenia.jpg

Doręczenia korespondencji za pośrednictwem komornika sądowego

Co z tą ulgą dla klasy średniej?Nowy rok przywitał szeregiem zmian, których hasła przewodnie są nam już znane na pamięć, ale czy wiemy o co w zasadzie w tym wszystkim chodzi? Zacznijmy od hasła najgłośniej i najczęściej powtarzanego, a więc ULGA DLA KLASY ŚREDNIEJ.&nbsp;&nbsp;Spotykamy się z powszechną opinią, że jest to „ulga dla wszystkich pracujących” i już tutaj należy powiedzieć STOP. Ulgą dla klasy średniej są objęte osoby, które uzyskują przychody opodatkowane według skali podatkowej. Oznacza to, że osobom zatrudnionym na umowę zlecenie, umowę o dzieło, emerytom i rencistom, czy prowadzącym działalność gospodarczą opodatkowaną w formie karty podatkowej, na ryczałcie, czy podatkiem liniowym nie przysługuje ulga dla klasy średniej. Dlatego też pamiętajmy, zanim zaczniemy z radością liczyć przysługujące nam odliczenia - zajrzyjmy do ustawy lub zasięgnijmy opinii fachowców.&nbsp;Załóżmy, że kwalifikujemy się pod względem powyżej opisanego kryterium do tzw. ulgi dla klasy średniej, ale co dalej? Ustawodawca trochę zrzucił na płatnika a trochę na samego podatnika, pozwalając pracownikowi samemu podjąć decyzję, czy pracodawca naliczać ma ulgę, czy też nie. O ile szacujemy, że nasz dochód będzie mieścił się w przedziale od 68.412 zł do 133.692 zł decyzja jest w miarę prosta i nie wywołuje nieprzyjemnych konsekwencji dla przeciętnego Kowalskiego. Jeżeli wiemy, że nasze dochody kształtować będą się finalnie poniżej 68.412,00 zł lub powyżej 133.692 zł składamy pracodawcy oświadczenie o rezygnacji z naliczania ulgi i po sprawie.&nbsp;&nbsp;Czy to faktycznie takie proste? Nie do końca. Problem pojawić się może w momencie, kiedy w trakcie roku wystąpią okoliczności, których nie przewidzieliśmy, straciliśmy pracę, pracodawca chcąc nas docenić wypłacił nagrodę, z umowy o pracę przeszliśmy np. na umowę o dzieło lub odwrotnie, rozpoczynamy prowadzenie działalności gospodarczej opodatkowanej w inny sposób niż skalą podatkową, przeszliśmy na zasiłek macierzyński itd.&nbsp;&nbsp;Można by rozprawiać godzinami na temat sytuacji, które mogą doprowadzić do utraty ulgi dla klasy średniej, ale co wtedy? Najwyższą wysokość omawianej ulgi szacuje się na poziomie 13.458,24 zł i tą właśnie kwotę w najgorszym wypadku należy zwrócić składając roczne zeznanie podatkowe. Pamiętajmy jednak, że to my, jako pracownicy mamy obowiązek pilnować naszych rocznych dochodów i ewentualnego przekroczenia, a pracodawca ma obowiązek w przypadku braku naszej rezygnacji obliczać ulgę w każdym miesiącu, w którym nasz dochód mieści się w przedziale od 5.701 zł do 11.141 zł.&nbsp;&nbsp;Czy nie byłoby lepsze więc zrezygnować z naliczania przez pracodawcę ulgi dla klasy średniej? W niektórych przypadkach na pewno, tym bardziej, że nawet nie odliczając jej miesięcznie, na koniec roku mamy prawo z niej skorzystać i uzyskać cały roczny zwrot, o ile oczywiście spełniamy szereg ściśle określonych warunków.&nbsp;Ja osobiście wyznaję zasadę, że wolę spać spokojnie, być mile zaskoczona i otrzymać jednorazowy zastrzyk gotówki, niż denerwować się, czy na koniec roku nie będę musiała zwracać pieniędzy fiskusowi. Pamiętajcie jednak, że każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, zatem w przypadku pytań nasi prawnicy pozostają do dyspozycji tel. 883 696 055, &nbsp;<a href="mailto:kontakt@prawo-mediacje.pl">kontakt@prawo-mediacje.pl</a>&nbsp;

Przedsiębiorcy wciąż mierzą się z regulacjami wprowadzonymi przez Polski Ład. W niniejszym artykule przybliżymy o co chodzi z ulgą dla klasy średniej. 